12 t/m 17 juli
We zijn nog maar net aan vaste land gekomen of we gaan het weer proberen, op zoek naar een taartje voor mijn verjaardag. Helaas vinden we weer niks geschikts in de plaatselijke super en we houden het nu maar bij een ijsje. We zijn via de “grote weg” aan het afzakken. Of je de E6 echt een grote weg mag noemen is dan weer een andere vraag. Hij is het grootste deel maar 1 baans (beide kanten op) en heel hard gaat het niet. Maar dat hoort bij Noorwegen. De maximum snelheid is 80 en het gaat bergop en bergaf. Mooi is het wel en we genieten heel erg. De zon laat zich zo nu en dan zien en dat maakt het toch nog wel mooier.
Langs de weg zien we ook nog weer een eland staan en pas nu is echt goed te zien hoe immens groot ze zijn. Maakt je ook wel weer voorzichtiger omdat je zo’n beest echt niet voor je auto wil hebben.
Tijd om even de benen te strekken! Op de parkeerplaats praten we een tijdje met een Noors stel en zo’n spontane ontmoeting is best wel even leuk.
We willen nog even verder en met steeds meer zon is dat helemaal geen straf. We komen nog bij de Smallstraum-brug en stoppen ook daar weer even. Hier is de meest extreme stroming van de getijden ter wereld; de maelstrom.
Speedboten gaan hier tegen de stroming in en ook kleine vissersboten gaan er juist in mee. Indrukwekkend om te zien! Daarna is het tijd om te stoppen en het feestmaal op te dienen. Ik heb gekozen voor zalm met couscoussalade en sinds enige tijd kunnen we die weer eens buiten op zitten eten. 233km op de teller, en dat met bootreis er nog tussenin.
Ice Ice Baby
Vandaag stond er ijs op het programma, maar deze keer niet in eetbare vorm. We starten niet heel snel op maar zijn toch wel een beetje op tijd weer onderweg. Het is nog wel een stukje rijden, maar gelukkig is de weg en de omgeving mooi. Niet zo mooi als in het avondzonnetje van gisteravond, de zon laat zich maar heel af en toe zien. We stoppen alleen heel even bij een mooi uitzicht, maar main stop is vandaag Engabreen. Het stukje van deze gletsjer waar we dichtbij komen heet Svartisen, zwart ijs. Maar daar aangekomen is het ijs in ieder geval niet zwart. Wit met heel veel blauw is wat zich naar ons toe reikt. Het is de laagste gletsjerpunt van Noorwegen, maar een paar 100 meter boven zeeniveau. Het deel wat we zien is maar een klein deel van deze op 2 na grootste gletsjer van Noorwegen.
We moeten een oversteek maken met een bootje, maar die is net weg als wij aankomen. We lunchen en gaan dan richting de pond. Ik had al gelezen dat je je eigen fietsen mee mag nemen, of ze daar kan huren. Meenemen is goedkoper en eigenlijk wel zo fijn. Dus we kunnen het eerste stuk na de boot fietsen en daarna is het nog een stuk klimmen. Op foto is het eigenlijk niet vast te leggen hoe imposant en immens deze ijsmassa is. Je bent er bijna stil van. Helemaal het ijs aanraken mag niet en is zelfs gevaarlijk zonder gids, het ijs is altijd in beweging. Het is echt 50 tinten blauw die je ziet als je richting deze gletsjer kijkt.
De heenweg was deze keer lastiger dan de terugweg en we zijn weer redelijk snel beneden. We fietsen weer naar de boot en tegen 19u zijn we weer op pad.
Het is een klein stukje naar de volgende veerboot, maar die is net weg als we aankomen. We hadden een zakje rijst met groenten en wat vegakip al uit de vriezer gehaald en die kunnen we nu mooi opwarmen en opeten. Als we die op hebben komt de boot net aanvaren en zijn we met 10 minuten aan de overkant.
Daarna rijden we even goed door, wat hier gelukkig kan, om ook de laatste ferry van 21u30 nog te halen even verderop. 10 minuten voordat die moet vertrekken komen we daar aan. Het duurt alleen nog zeker een uur voordat die boot komt en we zijn verrast hoe klein die is. We gaan daar nooit op passen en beseffen dat we weer een nacht gaan doorbrengen wachtend op een boot. Deze keer niet zo midden in de nacht als de vorige, maar 6u20 is nog best vroeg. We zijn blij dat we een camper hebben, om ons heen zien we ook groepjes mensen in auto’s en dat is waarschijnlijk een stuk minder comfortabel wachten.
Byebye arctic area
Voor de 4e keer passeren we de poolcirkel als we even daarvoor in Jektvik heel vroeg de veerboot opgereden zijn. We konden er nu makkelijk op en een uurtje later kunnen we weer verder gaan rijden richting het ‘oh zo mooie’ Mo I Rana. Na ruim 110km komen we daar rond 9u45 aan. We gaan nog even op zoek naar een verlaat taartje met koffie en even in een winkelcentrum rondkijken. Verder is er echt weinig te zien in dit plaatsje, dus we kunnen ook wel weer verder. Later horen we dat dit tot een van de lelijkste plaatsen van Noorwegen verkozen is; volkomen mee eens.
We hebben wel mazzel, het zonnetje schijnt vandaag weer en de weg is op veel plaatsen goed te doen. Dat was ook de verwachting aangezien we weer in wat dichter bevolkt gebied lijken te komen. Relatief gezien dan, want Noorwegen is één van de dunstbevolkte landen van Europa.
Het is een kwestie van de E6 volgen en we wisselen elkaar af met rijden. Omdat er ook een wasje gedaan moet worden is het tijd voor een overnachting op een camping en na totaal 440km is het wel mooi geweest. We kunnen weer buiten eten en ik neem nog even een duik in het meertje bij de camping. Provisorisch een waslijn gespannen onder de luifel omdat er geen boom is om die aan te bevestigen en er kans is op regen. Voor de zekerheid ook maar de luifel vastgezet met spanbanden en haringen voor als er ook nog wind bij gaat komen.
Dat gebeurd dus en rond 6u worden we wakker van best wel wat geklapper. In pyjama haal ik de was los terwijl Noor de luifel extra tegenhoudt. Zonder kleerscheuren of beschadigingen is alles er af en de luifel weer opgerold. Net voor het begint te regenen. Binnen spannen we de waslijn weer en hangen we alles te drogen voor we weer in bed kruipen.
Race tegen…?
Ja wat eigenlijk, de klok? Het ziet er voor de komende dagen niet al te best uit qua weer, te beginnen met vandaag veel wind en dus soms wat regen. Toch maken we na onze avonturen van vannacht niet al te veel haast. Noor gaat weer hardlopen, we doen nog de afwas en zorgen dat alles weer verversd wordt. Het is dan ook bijna 12u als we weer op pad gaan. We hebben besloten Trondheim over te slaan, behalve voor wat boodschappen. Het is vooral veel rijden, maar dat is de afgelopen dagen niet heel veel nieuws. Doel van de komende dagen, of vandaag: de Atlantic Ocean Road. Volgens veel verhalen een heel erg bijzondere weg langs de rand van de oceaan. Er zit weer een oversteek per boot in en deze gaat veel soepeler, ze zijn gewend aan veel verkeer hier. 
Noor heeft tijdens een eerdere stop al soep gemaakt en vlak na de oversteek warmen we die op en in het zonnetje (welliswaar binnen) eten we die op. Omdat er steeds meer opklaringen zijn besluiten we nog maar even door te rijden, ook al zijn er nog wel wat kilometers te gaan en hebben we er ook al best veel gehad. Als we na veel tunnels (eentje gaat zelfs met 10% naar beneden en onder het water door en daarna met ook weer 10% omhoog), slingerweggetjes en het zien van vele herten ineens aan het begin van de Atlantic Ocean Road staan besluiten we vooral ook maar een stukje te rijden. De zon laat zich nog steeds soms zien en de kleur in de lucht wordt steeds mooier. Samen met de wind geeft het spectaculaire uitzichten en we staan beiden te genieten, ondanks dat we ruim 350km gereden hebben vandaag.
Omdat het ook wel snel donkerder wordt besluiten we op de parkeerplaats te gaan overnachten. De wind schudt ons in slaap als die zo nu en dan de camper laat bewegen. Maar na zo’n dag is slapen niet echt een probleem, dat scheelt.
Daar gaat ie dan
We worden wakker en het is bijna windstil. Prima moment om dus even met de drone te vliegen.
Dit deel van de weg ziet er inderdaad vanaf boven best indrukwekkend uit. Als we later gaan rijden is dat eerste stuk ook best wel ruig en mooi. Het tweede deel van de route is ook mooi, maar iets minder bijzonder. Met nog een stop vlak voor het einde hebben we het dan ook binnen een uurtje gehad. Of we het anderen dan ook aan zouden raden? Alleen als je er in de buurt ook andere dingen wil bezichtigen, en dan het stukje in de buurt van Karvag voor het laatst bewaren, dus liever van zuid naar noord rijden.
Wij vervolgen onze weg richting Alesund. Dit stadje ligt helemaal op een uitgestrekte punt land en is vooral anders dan andere steden in Noorwegen. Het is ooit helemaal platgebrand en daarna opgebouwd in een beetje Duitse stijl. Veel kleur en statige huizen.
Het weer is weer wat opgeklaard en we kunnen lunchen in de zon, ware het niet dat het tafeltje net voor ons door iemand anders wordt ingepikt omdat wij even gingen vragen of we er mochten zitten. So be it. We gaan aan de pizza voor lunch.
We kunnen zelf stukken van diverse smaken kiezen en wow, wat zijn deze lekker. Een tip voor mocht je daar ooit komen dus: 5 minuti (LINK). Ondertussen begint het toch weer te spetteren, dus maar goed dat we al binnen zaten 🙂
Als dessert nemen we even verderop een ijsje. Specialiteit? De zelfgebakken hoorntjes. Nog nooit zulke lekkere hoorntjes gegeten, en met het ijs is ook helemaal niks mis!
We shoppen wat en gaan even op zoek naar een extra lens voor de camera. Helaas niet te vinden, maar Noor vindt nog wel bij een goudsmit een mooie ring, eigenlijk eentje waar ze al heel lang naar op zoek was. Omdat die nog even op maat gemaakt moet worden lopen we nog wat verder door de stad. Wel even leuk weer na alle natuur van de afgelopen tijd, en o zoveel beter dan Mo I Rana. Na het ophalen van de ring hebben we eigenlijk geen zin om te koken. Sowieso zijn we een beetje op. We besluiten Indiaas te gaan eten en dat is erg lekker, maar ook zo voorbij. Het eten is er snel en ze zijn ook snel met opruimen. Met 45 minuten staan we weer buiten.
We rijden nog een klein stukje naar een slaapplek, waar we beiden al vroeg in slaap vallen.
Rustaaaagh!
We hebben geen specifiek plan voor de volgende dag en we komen dan ook laat op gang. Slapen bijna het klokje rond, ontbijten rustig en gaan dan op pad om ergens nog het toilet te legen en een vroeg plekje voor de nacht te zoeken in Andelsnes. Naast nog even tanken is dat ook alles wat we doen vandaag. Even beetje bijkomen van de afgelopen dagen waarin we (te) veel kilometers hebben gemaakt, maar ook veel gezien. Het gaat ook regenen en dat is een perfect moment om na een Mexicaanse maaltijd een avondje serie te gaan kijken.
Lupin wacht al op ons sinds vertrek en wordt ook meteen afgekeken. Daarna slapen we als roosjes, ondanks de wind die soms aan de camper rukt en regen die regelmatig op ons dak tikt.
Nog een dag
Ook de zondag doen we rustig aan. Het is weer tijd voor de afwas en het ontbijt slaan we ongeveer over voor een vroege lunch.
We wandelen daarna een rondje door Andelsnes in de miezerregen en besluiten daarna een klein stukje te gaan rijden richting de Trollenweg (Trollstigen). Het blijft regenen en van het plan om er een stuk tegenaan te fietsen komt niks terecht.
Ik schrijf de blog bij en Noor leest wat en slaapt nog even. We besluiten hier te blijven overnachten en hopen dat het vannacht op gaat klaren. Soms is de weg helemaal niet te zien en soms zie je weer veel auto’s naar boven en beneden slingeren. Het wordt nog een leuke uitdaging en een koude nacht. Maar daarover een volgende keer meer!
